Το δια-ζύγιο, δεν είναι απλά η λύση μιας συζυγικής ένωσης σε νομικό επίπεδο καθώς  εμπεριέχει τον “φυσικό χωρισμό” του ζευγαριού  δηλαδή την αναχώρηση  του ενός από το σπίτι ,  το “νομικό διαζύγιο” και τέλος το “συναισθηματικό” διαζύγιο   που επιτυγχάνεται πιο δύσκολα από όλα τα προηγούμενα, ιδιαίτερα όταν υπάρχουν παιδιά. Το αποτέλεσμα  είναι να βλέπουμε περιπτώσεις όπου οι δύο να ασχολούνται με την ζωή του άλλου και να τσακώνονται αρκετά χρόνια μετά το νομικό διαζύγιο ενώ κάποια ζευγάρια να μην χωρίζουν ποτέ συναισθηματικά  με επιπρόσθετες επιπτώσεις  για τα παιδιά καθώς βιώνουν συνεχώς τα μειονεκτήματα ενός χωρισμού χωρίς  τα πλεονεκτήματα.

Θα  αναρωτηθείτε πλεονεκτήματα; Ναι!! Γιατί  ο κόσμος είναι όπως τον αναγνωρίζουμε και στις περισσότερες καταστάσεις υπάρχουν οι κίνδυνοι αλλά και οι ευκαιρίες. Δηλαδή εάν αναγνωρίζουμε τον εαυτό μας ως θύμα στο Διαζύγιο τότε θα εστιαστούμε να αποδείξουμε ότι αυτό είναι αληθινό ένα άν αντιθέτως αναγνωρίσουμε το διαζύγιο ως εμπειρία ζωής με σημαντικά μαθήματα  θα αναγνωρίσουμε πολλές ευκαιρίες, όσο πόνο και εάν έχει. Επίσης θα αποδεχθούμε την ευθύνη για τον ρόλο που παίζουμε στην διαδικασία ως ενήλικες χωρισμένοι γονείς και με περισσότερη θέληση θα ανακαλύψουμε νέους τρόπους, να ζούμε την ζωή μας στο μέλλον με περισσότερο θετικό αποτέλεσμα.

Η συγκεκριμένη στάση είναι μια πυξίδα ζωής στην γονεϊκή ανατροφή μετά το διαζύγιο καθώς ο γονεϊκός ρόλος παραμένει, αλλά μετασχηματισμένος σε όλα τα επίπεδα και επιφορτισμένος με ανησυχίες, άγχη , φοβίες, αγωνίες και εσωτερικές διαμάχες.

Σε αυτή την νέα μορφή ο  γονιός καλείται να “αναγνωρίσει” την νέα αυτοεικόνα του ως χωρισμένος γονιός, να αντιμετωπίσει τα βασικά του άγχη και φόβους και όσα τον δυσκολεύουν στον γονεϊκό του ρόλο και να αναλάβει την ευθύνη , να διαχειριστεί αντιπαραθέσεις και διενέξεις με τον /την πρώην σύζυγο/η και το περιβάλλον γύρω του, να προσπαθεί να βρει τρόπους να προστατέψει την νέα οικογενειακή δομή που έχει δημιουργηθεί, τα παιδιά του, τον ίδιο του τον εαυτό(οικονομικά,συναισθηματικά,καθημερινές υποχρεώσεις), να αναζητάει νέους τρόπους ώστε να βελτιώσει τις όποιες δυσκολίες αντιμετωπίζει σε όλους τους ρόλους και ειδικότερα στον γονεϊκό ρόλο με τον καλύτερο δυνατό και ωφέλιμο τρόπο, να προσπαθεί να διαχειριστεί έντονα και αντιμαχόμενα συναισθήματα , να συγχωρέσει τον εαυτό του που δεν είναι ο γονιός που θα ήθελε να είναι, να “προσπαθεί” να επικοινωνεί με τους γύρω του  συνυπολογίζοντας όλα τα παραπάνω και με βασική ανησυχία το καλό των παιδιών μας.

  Εύκολο; Καθόλου όμως τα τελευταία 40 χρόνια οι έρευνες έχουν δείξει ότι το 80% των παιδιών με χωρισμένους γονείς προσαρμόζονται καλά στην νέα πραγματικότητα και οι όποιες αρνητικές επιπτώσεις στη κοινωνική τους προσαρμογή, στην ψυχική τους υγεία και στο σχολείο είναι βραχυπρόθεσμες.Ο ισχυρότερος προγνωστικός παράγοντας φτωχής προσαρμογής στην νέα πραγματικότητα είναι  οι σχέσεις μεταξύ των χωρισμένων γονέων και ειδικότερα οι έντονες διενέξεις και οι διαμάχες καθώς πολλά παιδιά κατηγορούν τον εαυτό τους για ότι συμβαίνει  θεωρώντας  είτε ότι είναι υπαίτια είτε ότι μπορούν να σταματήσουν τις διενέξεις με αποτέλεσμα προβλήματα προσαρμογής.

Αυτό λοιπόν που αναδεικνύεται με τα χρόνια είναι ότι η ευεξία των παιδιών δεν εξαρτάται τόσο από την δομή την οικογένειας όσο από τις σχέσεις των συζύγων/γονιών και ειδικότερα:

• Από τις δυνατές σχέσεις και με τους δύο γονείς( όταν αυτό είναι δυνατό και όταν το παιδί θέλει)
• Από την διατήρηση και την εξέλιξη της γονεϊκής ικανότητας
• Από την ελάχιστη έκθεση σε συγκρούσεις και διαμάχες

   Για τα παιδιά, όντως το διαζύγιο μπορεί να είναι ιδιαίτερα θλιβερό, αγχωτικό και  σε οποιαδήποτε ηλικία, τα παιδιά μπορεί να αισθάνονται σοκαρισμένα, αβέβαια ή θυμωμένα με την προοπτική της μαμάς και του μπαμπά να χωρίσουν. Μπορεί ακόμη και να αισθάνονται ένοχα, κατηγορώντας τον εαυτό τους  για τα προβλήματα στο σπίτι. Ενώ είναι φυσιολογικό για ένα παιδί να θρηνήσει τη διάλυση της οικογένειας, υπάρχουν  επιλογές  που μπορείτε να κάνετε για να κάνετε τη διαδικασία λιγότερο οδυνηρή για τα παιδιά σας.

 Το διαζύγιο  δεν είναι ποτέ μια απρόσκοπτη διαδικασία, αλλά μπορούμε να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να αντιμετωπίσουν την αναταραχή ενός οικογενειακού σχήματος που βρίσκεται υπό αποσύνθεση και να βγούμε όλοι μαζί  στην άλλη πλευρά πιο ανθεκτικοί και  στενότερους δεσμούς και με τους  δύο γονείς. Αρκεί να μάθουμε να ¨δρούμε¨(εσωτερική θέση ευθύνης) και να μην “αντιδρούμε”(εξωτερική θέση ευθύνης) σε ότι μας συμβαίνει.

Διαζύγιο… Και τώρα τι κάνουμε;

Έχεις σκεφτεί ότι μπορεί τα πράγματα γύρω μας να καταρρέουν, για να μπουν στην θέση τους, από την αρχή, και κυρίως πάνω σε πιο υγιείς και γερές βάσεις;

Είσαι έτοιμος /η ;