Έτσι ξαφνικά, από κει που δεν το περιμένεις, με τρόπο που δεν τον περιμένεις, δέχεσαι το πρώτο χτύπημα!
Ίσως η ένταση του δεν είναι τόσο μεγάλη, ίσως εσύ διατηρείς ακόμα μια αίσθηση ισορροπίας, ίσως τελικά να αρνείσαι να δεις την πραγματικότητα… ανεξαρτήτως αιτίας, είσαι ακόμα όρθιος!
Όρθιος αλλά ακίνητος. Ή μάλλον όχι τελείως ακίνητος, έχεις μια κίνηση ταλάντωσης, σαν το εκκρεμές. Πας κι έρχεσαι, αλλά, δεν πέφτεις.
Τότε λοιπόν ακριβώς είναι η στιγμή που έρχεται το δεύτερο χτύπημα!
Ίσως η ένταση είναι μεγαλύτερη, ίσως η αίσθηση ισορροπίας σου έχει διαταραχθεί, ίσως αρχίζεις τελικά να αποδέχεσαι την αντικειμενική πραγματικότητα… ανεξαρτήτως αιτίας γέρνεις τόσο, που αρχίσεις και λυγίζεις.
Εκείνη την στιγμή, έρχεται το τρίτο χτύπημα… η χαριστική βολή!
Ανεξαρτήτως έντασης, η αίσθηση ισορροπίας έχει πια χαθεί και η πραγματικότητά σου, είτε το αντιλαμβάνεσαι πια είτε όχι, είναι ΜΙΑ… Λυγίζεις, λυγίζεις τόσο που ακουμπάς χώμα.
Από την στιγμή που θ’ ακουμπήσεις χώμα μέχρι τη στιγμή που θα βρεθείς φαρδύς πλατύς κάτω, μπορεί να περάσει από ένα κλάσμα του δευτερολέπτου… μέχρι ένας ολόκληρος αιώνας.
Η αίσθηση του χρόνου χάνεται μαζί με την αίσθηση της ισορροπίας.
Η διαδικασία της πτώσης είναι τόσο μα τόσο σαρωτική για την αντίληψή σου, που ενώ ξέρει ένα μέρος του εαυτού σου ότι πέφτει, ένα άλλο μέρος νομίζει πως απλά ένας γλυκός ύπνος έρχεται να σε πάρει στην αγκαλιά του.
Και τότε ακριβώς είναι η στιγμή που χρειάζεται να αποφασίσεις ΠΩΣ θα δράσεις;
Θα επιτρέψεις στον αόρατο εχθρό που σ’ έσπρωξε να χαμογελάσει χαιρέκακα με το χαρακτηριστικό σαρδόνιο γέλιο του, έχοντας μια αίσθηση νίκης για ακόμη μια φορά που κατάφερε να εξαπατήσει έναν ανυποψίαστο διαβάτη, ή θα αποφασίσεις σε κλάσματα δευτερολέπτου πως αυτό που έρχεται δεν είναι η γλυκιά αγκαλιά του ύπνου, παρά μια επίπονη τούμπα;
Θ’ αποφασίσεις να γυρίσεις το χέρι σου την τελευταία στιγμή, να πάρει όλο το βάρος και ίσως να σπάσει, αρκεί να μην ισοπεδωθείς ολόκληρος κάτω στο χώμα;
Θ’ αποφασίσεις, ακόμα κι αν δεν πρόλαβες τελευταία στιγμή να γλιτώσεις την τούμπα, να ζητήσεις βοήθεια από κάποιον περαστικό;
Η πρώτη μεγάλη απόφαση για την πορεία της πτώσης σου, παίρνεται σ’ αυτό ακριβώς το σημείο.
Αν αποφασίσεις να αποκοιμηθείς εκεί κάτω πεσμένος, λίγο δύσκολο ακόμα και σε κάποιον περαστικό να σε βοηθήσει να σηκωθείς.
Αν αποφασίσεις να μαζέψεις όλες τις δυνάμεις σου, ακόμα κι αν πονάς τρελά και να σηκωθείς, τότε έχεις πολλές πιθανότητες ν’ αλλάξεις το σενάριο.
Για την πορεία της ζωής σου από δω και μπρος… κανένας δεν μπορεί να σου υποσχεθεί ότι δεν θα υπάρξουν άλλες πιθανές τούμπες!!!
Όμως, όταν έχεις αντιμετωπίσει την πτώση μια φορά σωστά, έχεις την εμπειρία την επόμενη να την διαχειριστείς καλύτερα.
Αγαπημένοι μου, μην επιτρέπετε σε κανένα να σας στερήσει την ικανότητα να Σηκωθείτε.
Άλλωστε από τη στιγμή που γεννιόμαστε κάτω είμαστε. Θυμηθείτε το παιδί πόσο φοβάται τις τούμπες που τρώει πριν να μάθει να περπατάει;
Το σταματάν οι πτώσεις από την επιθυμία να περπατήσει; Όχι.
Το σταματάν οι πτώσεις από την λαχτάρα να τρέξει; Όχι.
Εσένα γιατί;
Πάρε αγκαλιά τον φόβο σου, πάρε αγκαλιά τον πόνο σου, σφίξε τα δόντια για άλλη μια φορά… και σήκω .
Να θυμάσαι… μετά το πιο πυκνό σκοτάδι… έρχεται το πιο λαμπρό φως!!!!
