-Χάρηκες;
-Γιατί να χαρώ; Τι λόγο έχω;
-Που θα μπορείς και πάλι να βλέπεις τους φίλους σου, βρε αγόρι μου.
-Όχι δεν χάρηκα και τόσο…
-Λιγομίλητος είσαι παιδί μου, δυσκολεύομαι να σου πάρω μια κουβέντα.
-Δεν τα βρίσκεις πουθενά τα σημερινά παιδιά. Ούτε στο κρύο, ούτε στη ζέστη. Μέσα ένιωθαν εγκλωβισμένα και τρομάξαμε να τα πείσουμε να ακολουθήσουν τους κανόνες και τις οδηγίες, τώρα που ήρθε η ώρα να ξαναγυρίσουν στην καθημερινότητα τους, γκρινιάζουν που δεν θα μπορούν να αγκαλιάζονται και να χοροπηδάνε στα κλαμπ μέχρι το πρωί!!! Κατάλαβες Μαρία μου;
Η γυναίκα του εξαδέλφου μου, του Αναστάση, έχει μεγάλη δυσκολία να επικοινωνήσει με το γιο της, από τότε που ο πατέρας του έφυγε από τη ζωή. Η αλήθεια είναι πως έγιναν όλα τόσο ξαφνικά και τόσο γρήγορα που κανένας μας δεν πρόλαβε να το συνειδητοποιήσει… πόσο μάλλον να προσαρμοστεί.
Ας έχουν περάσει επτά μήνες, ο μικρός είναι σαν το λιοντάρι μέσα στο κλουβί, δεν τον χωράει ο τόπος. Ήρθε και η καραντίνα από εκεί που δεν το περιμέναμε, τι να σου κάνει ο μικρός. Βγήκε έξω από τα νερά του!
-Θέλω να του μιλήσεις εσύ σε παρακαλώ, μπορεί να σε ακούσει…
-Να του μιλήσω Τασούλα μου, δεν έχω αντίρρηση, όμως αυτά τα πράγματα δεν γίνονται με το ζόρι, να ξέρεις.
-Θα του πω να σε πάρει τηλέφωνο ,για τα χρόνια πολλά κι εσύ βρες ένα τρόπο να του ανοίξεις κουβέντα, ξέρεις εσύ, έχεις τον τρόπο σου.
Η Τασούλα είναι καλός και αγνός άνθρωπος, έλεγε η γιαγιά μου η Κατίνα στον Αναστάση τον εγγονό της, όταν μας ανακοίνωσε πως θέλει να την παντρευτεί.
-Πρέπει να είσαι πάντα δίπλα της και να την προσέχεις, σε χρειάζεται και σε έχει ανάγκη.
Η γιαγιά μας ήξερε να λέει, με τον καλό το λόγο, ακόμα και τις πιο δύσκολες αλήθειες. Είχε αντιληφθεί τη δυσκολία της Τασούλας, από τις λίγες φορές που την είχε δει, δεν ήθελε όμως με κανένα τρόπο να στεναχωρήσει το παλικάρι της.
Η Τασία ήταν ένα ευαίσθητο και φοβισμένο κορίτσι που είχε βρει στα μπράτσα του Αναστάση την ασφάλεια που είχε ανάγκη. Ο θείος Πέτρος από την άλλη, ο πατέρας του Αναστάση, δεν την ήθελε την Τασούλα.
-Είναι πολύ λίγη για σένα, Τάσο μου, του έλεγε και επέμενε να μην γίνει αυτός ο γάμος.
Όμως ο γάμος έγινε, θες γιατί ήταν όμορφη η Τασούλα, θες γιατί είχαν το ίδιο όνομα, θες γιατί την αγάπησε… μπορεί και να τον βόλευε τον Τάσο αυτός ο γάμος. Το μικρό καναρινάκι, όπως χαριτωμένα έλεγε την γυναίκα του, δεν θα του δημιουργούσε ποτέ πονοκέφαλο από αντιρρήσεις και φωνές.
Η Τασία λοιπόν, το μικρό καναρινάκι, εξαναγκάστηκε από τις συνθήκες να γίνει αετός, από την μια μέρα στην άλλη. Πώς να το κατορθώσει αυτό;
Αν πουλούσαν κάπου «αετίσια» φτερά θα πήγαινε να τ’ αγοράσει, είμαι σίγουρη… όμως που τέτοια τύχη!
Η μόνη «τύχη» που της έλαχε ήταν ένας έφηβος μέσα στο σπίτι, σ’ ένα σπίτι με βαρύ πένθος από τον ξαφνικό χαμό του πατέρα.
Κι αναρωτιέμαι κι εγώ… πόσες Τασούλες, βρέθηκαν ξαφνικά σ’ αυτή τη θέση όταν ξεκίνησε η «καραντίνα».
– Μαρία μου δεν θέλει να σε πάρει τηλέφωνο ο μικρός. Τι να κάνω… θα τρελαθώ, δεν ακούει τίποτα.
-Γιατί να τρελαθείς Τασία μου, τι συνέβη;
-Δεν πρόκειται να φορέσω μάσκα εγώ όταν θα βγαίνω βόλτα, θα φαίνομαι γελοίος… αυτό μου λέει καρδιά μου. Φοβάμαι Μαρία, φοβάμαι, αν πάθει κάτι και το παιδί μου… θα χαθώ!!!!
-Μισό λεπτό Τασούλα μου, μισό λεπτό, τρέχει το μυαλό σου κατευθείαν στο χειρότερο σενάριο.
-Ναι, αυτό κάνω πάντα. Δεν το θέλω, αλλά αυτό γίνεται… ο νους μου πάει πάντα στο κακό.
-Έλα να τα πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά. Πού θα πάει πρώτα ο Κωστάκης όταν θα βγει έξω;
-Στο σχολείο φυσικά, στο σχολείο.
-Ωραία, άκου λοιπόν για να μην ανησυχείς τόσο πολύ. Στο σχολείο θα εκπαιδεύσουν τα παιδιά μας τι πρέπει να κάνουν και πώς πρέπει να συμπεριφέρονται στις νέες συνθήκες.
-Ο Κώστας δεν πρόκειται ν’ ακούσει τίποτα, μου το είπε χίλιες φορές.
-Θα ακούσει Τασία μου, θ’ ακούσει γιατί θα τους τα εξηγήσουν έτσι που θα καταλάβει τι είναι απαραίτητο να κάνει και τι όχι. Άλλωστε θα εκπαιδευτούν σ’ αυτό όλα τα παιδιά. Τζάμπα αγχώνεσαι. Όπως όλα τα παιδιά του κόσμου έτσι κι ο κανακάρης σου!
-Δηλαδή λες να μην φοβάμαι; Ακούω τόσα που έχω τρελαθεί.
-Ναι λέω να μην φοβάσαι. Όπως επίσης λέω ν’ ακούς τις ειδήσεις με κριτικό αυτί!
-Τι εννοείς δεν καταλαβαίνω.
-Εννοώ να μην εστιάζεσαι μόνο στους θανάτους και τις καταστροφές.
-Μα αφού έχει πεθάνει τόσος κόσμος Μαρία μου κι η ζωή μας δεν θα είναι ποτέ πια η ίδια, πού θες να βάλω την προσοχή μου;;
-Τασούλα μου ο κόσμος πάντα πέθαινε και πάντα θα πεθαίνει. Δεν είμαστε αθάνατοι, μήτε τώρα ανακαλύψαμε τούτη την αλήθεια, σε παρακαλώ σκέψου λογικά και απλά!
-Πώς είναι να σκέφτεται κάποιος λογικά κι απλά. Βοήθησε με, εσύ που ξέρεις. Εγώ σκέφτομαι σύνθετα και μπερδεμένα, γι’ αυτό αγχώνομαι.
-Σκέφτομαι λογικά κι απλά σημαίνει βάζω τη σκέψη μου σε μια σειρά. Βλέπω ποια είναι τα δεδομένα που έχω, μετά καταλαβαίνω, εγώ, τι μπορώ να κάνω με τα συγκεκριμένα δεδομένα και έπειτα αποφασίζω με τι θα ξεκινήσω.
-Ωραία τα λες εσύ αλλά εγώ ούτε αυτό δεν μπορώ να κάνω.
-Μπορείς Τασούλα μου μπορείς, αρκεί ν’ αφιερώσεις λίγο χρόνο να σκεφτείς και να μην σε πιάνει πανικός. “Δεν θέλει κόπο θέλει τρόπο”… θυμάσαι;
-Θυμάμαι Μαρία μου, θυμάμαι τον Αναστάση μου. Αν ήταν αυτός εδώ τώρα… όλα θα ήταν πιο εύκολα.
-Τασία, ήρθε η ώρα να πάρεις εσύ τα πράγματα στα χέρια σου και να τα κάνεις όλα πιο εύκολα. Άκουσε με κι εμένα και σαν ειδικό και σαν ξαδέρφη. Το οφείλεις και στο παιδί σου και σ’ ένα την ίδια!
Δεν ήρθε δα και το τέλος του κόσμου, ούτε είσαι μόνη σου. Έχεις όλους εμάς δίπλα σου. Έχουμε ξεπεράσει τόσες δυσκολίες στη ζωή μας… άλλη μια δεν θα μας λυγίσει!!!
-Ξύπνησε ο μικρός Μαρία μου. Θα τα ξαναπούμε. Φιλιά!
-Καλή σου μέρα Τασία μου. Καλή σου μέρα και καλή δύναμη!
