Η καλοσύνη για σένα τι γεύση έχει;
Για μένα πάντως σίγουρα τηγανητές πατάτες με αυγά και λουκάνικα!
Η γεύση που μου θυμίζει γιαγιά Κατίνα.
Η γιαγιά μου η Κατίνα ήταν η προσωποποίηση της καλοσύνης. Η αγκαλιά της και το σπίτι της ήταν πάντα ανοιχτά…. σε όλους. “Όλοι οι καλοί χωράνε συνήθιζε να λέει.”
Δεν ξέρω ποιον είχε στο μυαλό της για κακό, πάντως το σπίτι της ήταν γεμάτο κόσμο. Συγγενείς, φίλοι, γείτονες…. όλο και κάποιον θα έβρισκες στην μικρή αυλή της. Ένιωθε μια βαθιά ικανοποίηση, η οποία αποτυπώνονταν στο πρόσωπο της μ’ ένα μεγάλο και ζεστό χαμόγελο, όταν σιδέρωνε στην αυλή, συζητώντας με παρέα.
Της αρκούσαν τα λίγα και καλά!!!
Πιστεύω ότι η γιαγιά Κατίνα εντόπιζε τόσο εύκολα το καλό μέσα σε κάποιον, ακόμα κι αν ήταν μόνο μια σταγόνα!! Έτσι, ήταν πάντα ευτυχισμένη.
H φιλενάδα της η κυρία Πολυξένη, για όλους εμάς ήταν μία κουτσομπόλα, αλλά για την γιαγιά μου ήταν ένας ταλαιπωρημένος άνθρωπος που έπρεπε να του δείξουμε συμπόνια.
Η ξαδέρφη της η Μάρω ήταν σκληρή κι απρόσιτη, όμως η κυρά Κατίνα έβλεπε μία χρυσή καρδιά.” Η Μάρω μου στάθηκε όταν αρρώστησα, αυτή ξενύχτησε στο προσκεφάλι μου. Δεν το ξεχνάω εγώ αυτό!”, απαντούσε σε κάθε μομφή ενάντια στη Μάρω.
Ακόμα και για τη γειτόνισσα την Ευτέρπη, με τ΄ όνομα, που όλοι στη γειτονιά τη θεωρούσαν παλαβή, το Κατινάκι έβρισκε να πει μια καλή κουβέντα “Αχ αυτό το κορίτσι, δεν πρέπει να το κοροϊδεύετε, ο Θεός του έδωσε τούτο το μυαλό για κάποιο λόγο.”
Δεν θα ξεχάσω βέβαια ούτε και τη σχέση της με τον κυρ Αντρέα τον αδερφό της.
-Καλέ γιαγιά ακόμα και το θείο Αντρέα καλό τον βρίσκεις;
-Ματάκια μου ο Αντρέας μεγάλωσε πολύ δύσκολα. Έζησε την αγριότητα του πολέμου. Ναι, του έμεινε ένα κουσούρι από αυτό, αλλά δεν φταίει. Ποτέ να μην ζήσετε πόλεμο μωρό μου… αυτά που βλέπεις εκεί δεν μπορείς να τα ξεχάσεις ποτέ!!!
Πάντα απορούσα πώς κατάφερνε και έβαζε την προσοχή της μόνο στο θετικό. Με εντυπωσίαζε και με παραξένευε ταυτόχρονα. Δεν μπορούσα ν ανακαλύψω την “συνταγή” που χρησιμοποιούσε για να μπορεί να τους αποδέχεται όλους.
-Δεν υπάρχει συνταγή καρδιά μου, μου έλεγε και έσκαγε στα γέλια. Με συνταγές φτιάχνεις μόνο φαγητά και γλυκά!!
-Σίγουρα έχεις μια μυστική συνταγή που δεν μου λες, της απαντούσα όλο παράπονο. Πώς γίνετε να τους αγαπάς όλους;
– Γι’ αυτό δεν χρειάζεται συνταγή κορίτσι μου… επιείκεια χρειάζεται, επιείκεια!!!
Θα σας πω ψέματα, αν σας πω ότι κατάλαβα αμέσως τι εννοούσε η γιαγιά Κατίνα εκείνη την μέρα. Φυσικά συνέχισα να την παρατηρώ μεγαλώνοντας, μήπως και ανακαλύψω το μυστικό της … αλλά τίποτα.
Όταν η γιαγιά έφυγε, πήρε μαζί της την πολύτιμη συνταγή της. Έψαξα στα πράγματα της, τα ανακάτεψα όλα πολλές φορές μήπως και βρω κάτι, αλλά στάθηκα άτυχη. Άτυχη σ’ αυτό το συγκεκριμένο που έψαχνα, γιατί αλλιώς… οι θησαυροί της γιαγιάς Κατίνας… αμέτρητοι!!! Βρήκα συνταγή για παστίτσιο, για σις κεμπάπ, για κουλουράκια Σμυρναίικα… ακόμα και για πατάτες τηγανητές με λουκάνικα κι αυγά!!!!
Αυτή την τελευταία με δάκρυα στα μάτια την διάβασα και τότε, με δάκρυα στα μάτια την διαβάζω και κάθε φορά. Μπορεί να είναι η μυρωδιά από το κρεμμύδι που έχει ποτίσει τις σελίδες, μπορεί και όχι. Ίσως να είναι η ανάμνηση αυτού του ζεστού, αγνού ανθρώπου που είχε για όλους να πει μια γλυκιά κουβέντα.
Αυτές τις μέρες της υποχρεωτικής παραμονής στο σπίτι που όλοι το ρίξαμε στη μαγειρική, άνοιξα το τετραδιάκι με τις συνταγές της γιαγιάς. Διάλεξα τις τηγανητές πατάτες με τα αυγά και τα λουκάνικα. Ξέρετε γιατί; Πέρα από το μυστικό που έχει αυτή η συνταγή που όταν τα τρως έχουν μια μοναδική γεύση, ήθελα τα παιδιά μου να γευτούν και να μυρίσουν λίγο από την μυρωδιά της γιαγιάς. Αυτή την μυρωδιά καλοσύνης, αγνότητας κι αγάπης. Χωρίς δεύτερες σκέψεις με εστιασμό μόνο στο θετικό. Με επιείκεια !!!!
Με επιείκεια ακόμα και σ’ αυτούς που δεν ξέρουν να μαγειρεύουν και θέλουν συνταγή για να φτιάξουν τηγανητές πατάτες με αυγά και λουκάνικα.
