-Ελάτε παιδιά, τρώμε.
– Λίγο ακόμα άφησε μας γιαγιάκα, παίζουμε τόσο ωραία!!!
-5 λεπτά μόνο, μετά πλένουμε χέρια και στο τραπέζι όλοι.
Πόσες φορές την είχαμε κάνει αυτή τη συνομιλία ;;; αμέτρητες !
Καλά, εμείς δεν βαριόμασταν να παίζουμε, η γιαγιά όμως να μας περιμένει …με τόση υπομονή! Αναρωτιέμαι τώρα, μετά από τόσα χρόνια πού έβρισκε το κουράγιο;
Το σκέφτομαι και το ξανασκέφτομαι και πάντα στην ίδια απάντηση καταλήγω: Ήθελε να μας κάνει σωστούς ανθρώπους… έτσι έλεγε.
-Ο σωστός άνθρωπος έχει και σωστούς τρόπους.
-Τι σημαίνει αυτό γιαγιά;
-Σημαίνει ότι πλένει τα χέρια του πριν φάει, κάθεται στο τραπέζι, δεν τρώει όρθιος, δεν πειράζει τον διπλανό του ούτε τον χτυπάει την ώρα του φαγητού και ό,τι θέλει το ζητάει με ευγένεια.
– Μάλιστα γιαγιά, απαντούσαμε όλα τα παιδιά μαζί και μετά σκάγαμε στα γέλια!!
Μας κοιτούσε μ’ ένα βλέμμα όλο συμπόνια, κουνούσε το κεφάλι της προσπαθώντας να κάνει τη σοβαρή, αλλά στο τέλος έσκαγε ένα χαμόγελο τόσο γλυκό και ζεστό, σαν να μας έλεγε:
-Πουλάκια μου, όσο είμαι κοντά σας, θα κάνω το καλύτερο που μπορώ για να είστε ασφαλείς και να γίνετε άξιοι όταν μεγαλώσετε!
Δεν είχε πάει σχολείο κανονικό η γιαγιά Κατίνα, αλλά είχε μια σοφία σαν να είχε τελειώσει δυο Πανεπιστήμια. Μάλιστα, όλη αυτή τη σοφία την είχε αποκτήσει λόγω της σωστής νοοτροπίας που είχε. Είμαι σίγουρη ότι δεν ήξερε την ετυμολογία της λέξης νοοτροπία, πως είναι ο τρόπος που λειτουργεί το μυαλό του κάθε ανθρώπου, όμως σίγουρα ήθελε μέσα από την καρδιά της το δικό μας μυαλό να λειτουργεί με αρχές!
Είχε κάνει πέντε παιδιά, είχε χάσει το ένα και είχε αποκτήσει έντεκα εγγόνια, αλλά… είχε κι άλλη αγάπη να δώσει.
Λες και της περίσσευε!!!!
Πάντα με τον καλό το λόγο, για όλους… καλούς και κακούς.
– Μια αρχή να έχετε στη ζωή σας, μας έλεγε: να μην κρίνετε αυστηρά τους άλλους. Να είστε επιεικείς…
-Βρε μάνα δεν γίνετε αυτό που λες, της απαντούσε ο θείος μου, ο γιος της, όταν την άκουγε να μας λέει τα δικά της. Θα τα κάνεις τα παιδιά αδύναμα. Το δικό μου γιο δεν τον θέλω βούτυρο, τον θέλω ατσάλι.
– Να γίνει ατσάλι στα μπράτσα κι όχι στην καρδιά, του απαντούσε εκείνη με καλοσύνη. Η γυναίκα αγόρι μου, θέλει τον άντρα δυνατό, αλλά πιο πολύ να ξέρεις, τον θέλει να ξέρει ν’ αγαπά!! Κι αγάπη σημαίνει νοιάξιμο, να ‘χεις μεράκι για τον άλλο και να του δίνεις σημασία.
– Ακόμα κι όταν δεν σταματάει τη μουρμούρα; Την πείραζε ο θείος και μας έκλεινε πονηρά το μάτι;
-Ο άντρας που ξέρει ν’ αγαπάει, ακούει τη μουρμούρα, που λες εσύ, σαν μουσική στ’ αυτιά του!! Εκεί σε θέλω δυνατό κι εσένα κι όλους σας, στην αντοχή. Αντέχεις παιδί μου τις δυσκολίες και τα προβλήματα;;; Εκεί θα φανεί η μαγκιά σου!
-Μάνα, ο άντρας ο σωστός πρέπει να είναι σκληρός, συνέχιζε ο θείος Πέτρος…, για να πετύχει στη ζωή του.
-Για να πετύχει κι ο άντρας κι η γυναίκα αγόρι μου, πρέπει να είναι συνεπής, όχι σκληρός.
– Δηλαδή, τι θέλεις να πεις μ’ αυτό;;;
- Πολύ απλά, ό,τι λέει να το εννοεί και να το πράττει!!!
Η δεύτερη αρχή της γιαγιάς Κατίνας ήταν η συνέπεια. Εκτιμούσε πολύ την συνέπεια και την αλήθεια και μελαγχολούσε όταν κάποιος προσπαθούσε να την ξεγελάσει και να την εξαπατήσει. Μελαγχολούσε, δεν θύμωνε. Πιστεύω ότι λυπόταν αυτούς που είχαν μάθει να επιβιώνουν μέσω της κοροϊδίας. Ράγιζε η καρδιά της γιατί ήξερε ότι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα χρήσιμο γι’ αυτούς. Αυτή ήταν η βάση της νοοτροπίας της γιαγιάς μου… ήθελε να είναι χρήσιμη.
-Ένα πράγμα θέλω να θυμάστε, έλεγε και σ’ εμάς και στα παιδιά της: η χρησιμότητα είναι μεγάλη αρετή. Να βοηθάτε όχι μόνο τους συγγενείς σας και τους γνωστούς σας, αλλά και όποιον χρειάζεται τη βοήθεια σας. Όπως επίσης ποτέ δεν πρέπει να λησμονείτε αυτούς που βοήθησαν εσάς. Αν η χρησιμότητα είναι μια φορά αρετή, η αχαριστία είναι δέκα φορές τ’ αντίθετο της.
Πιστεύω πως η γιαγιά μου είχε μέσα της λίγο από το χάρισμα της προφητείας. Λες και ήξερε πως θα ζήσουμε στις μέρες της πανδημίας, όπου όλοι θα κλειστούμε στα σπίτια μας και στον εαυτό μας. Μπορεί και να μας προετοίμαζε με τον τρόπο της για την εποχή «των μεγάλων αποστάσεων» και της «γενικής απολύμανσης».
Δεν είμαι σίγουρη αν είχε όντως μεγάλη διαίσθηση ή ήξερε να διαβάζει τους ανθρώπους όμως, όταν ήμουν μικρή, ήμουν σίγουρη πως η καρδιά της γιαγιάς Κατίνας ήταν πιο μεγάλη σε μέγεθος από των άλλων ανθρώπων.
Το πίστευα βαθιά. Ό,τι και να της έλεγαν, να της έκαναν ή να μην της έκαναν, αυτή είχε ένα χώρο μέσα στην καρδιά της να τους χωρέσει όλους. Συν-χωρούσε τα πάντα.
Έπαθε έμφραγμα και έφυγε πριν να πατήσει τα εβδομήντα.
Τελικά δεν είχε τόσο χώρο όσο νόμιζε μάλλον ή είχε χωρέσει πολλά;;;
Μερικές φορές την βλέπω στον ύπνο μου, με τη μορφή που είχε όταν ήμουν παιδάκι, να μου χαμογελάει κι άλλες φορές να μου μιλάει τόσο ζωντανά… που ξυπνάω και πιστεύω ότι θα τη δω μπροστά μου.
Συχνά δέχομαι την ερώτηση από ανθρώπους που έχουν χάσει δικούς τους αγαπημένους, τι σημαίνει όταν τους βλέπουν στον ύπνο τους;
Η απάντηση δεν είναι μία, ούτε κι απόλυτη.
Σίγουρα υπάρχει μια ερμηνεία που ανακουφίζει την ψυχή του καθενός. Σ’ αυτήν μπορούμε να φτάσουμε με παρατήρηση και υπομονή.
Στην περίπτωση της δίκης μου γιαγιάς ένα μπορώ να πω με σιγουριά…
Είναι ένας φάρος για μένα, ένας Άνθρωπος που με συνέπεια και επιείκεια θα τον θαυμάζω!
